“Bir Virgülün Ardından: Gördes’te Futbolun Sessiz Hikâyesi”

Geçtiğimiz yazımızda attığımız virgülden (,) devam edelim. Bu yazımızda (Nereden’i) yazalım; gelecek yazımızda da (Nereye) diyelim.

Yıl 2014’e kadar da kendi gençlerimiz ile ligde 5 takım ile ilçemiz Gördes’i sıfır denecek bir bütçe ile Gördes Belediye Spor, kendi gençlerinden oluşan — her takım 20 sporcudan oluşsa 20×5 = takriben 100 gencimiz ile — mücadele ettik ve onları sahada tuttuk. Yıl 2014’ten sonra ne olduysa bir el ER meydanına el attı ve bu işin şanına, şöhretine, havasına talip oldu. Akabinde biz de Nasrettin Hoca’nın fil hikâyesi gibi, Sarı Öküz hikâyesi gibi baktık, arkamızda kimse kalmayınca; sanki o başarılar kendiliğinden gelmiş gibi hevesliler türedi. Biz de bize yakışanı yapıp meydanı boş bırakıp 3 yıl uzaktan seyrettik.

Sonra, o günün şartları ile arkamızda durmayan gençler Hanya’yı, Konya’yı öğrendiklerinde sene 2017 olmuştu.
O dönem sahada bir araya getirdiğimiz, futboldan uzak kalan gençler ile birlikte tekrardan bin bir güçlükle bir araya gelerek, her zorluğa da göğüs gerdiğimiz mücadele sonunda Gördes Sporu kurarak 3 yıl daha dolu dolu futbol oynadık.
İlk iki sezon son haftaya kadar kovaladığımız — gerek tecrübesizlikten, gerek heyecandan — son maçlarımızı kaybettik ama gönüllerin de şampiyonu olmuştuk.

“ER meydanındasın.” diyenlere de:
“Herhalde bu başarılar da fena olmamıştır,” diye düşünüyorum.

Ama görüyorum ki karar vericilerin filmi ileriye sarıp, son 10–15 yıla damga vuracak hazır olan gençlerin, kendilerinin de hatalarıyla, “hazıra dağlar dayanmaz” düsturu ile, böyle hazır bir nesil eriyip gitti.

Tecrübe ise öyle kolay kazanılmıyor. 2007’den bu yana, hasbelkader antrenörlük mesleğini icra ettim. Çok güzel başarılar da elde ettim; gençler ve dostlar da edindim.
Aklımın kestiği her şeyi tecrübe ettim.
Ettiğim her kelime, binlerce tekrardan ve yutkunmaktan oluşmuştur.
Yediğim her lokmayı da, hakkım olan her sebepten, hakkederek eksik yemiş ama fazla da yememiş biri olarak… Lakin sadece futboldan ekmek yememişimdir.

Futbolun hep kolay yerini değil, zor olanı — “Zor hemen, imkânsız biraz zaman alır” diyerek — hep imkânsız olanı tercih etmişimdir.

“Zor dostum, zor…”

Şimdilik virgül (,) atalım. Kalın sağlıcakla.